olduğum zaman

bir ümit yaşar oğuzcan şiiri.

öldüğüm zaman
senden çok uzaklarda olacağım.
kara haberi
aylarca sonra duyacaksın.
çok sevdiğin istanbul’un
istiklal caddesinde
tanıdığın herhangi bir kimse
- o ölmüş
- duydum, çok üzüldüm diyecek.
sen herşeyden habersiz
bir yabancıdan bahsedercesine
- kim? diye soracaksın.
fakat sorun cevapsız kalacak.
adım söylenmeden anlayacaksın öldüğümü
ve başka hiçbir şey sormadan
yanaklarında iki damla yaş
içinde bir eziklik
o anlamsız kalabalığın içinde
ağır ağır yürüyeceksin.
sonra birden bire herşeye boş verip
adımı ve bütün hatıramı
taksim meydanında tüküreceksin...
öldüğüm zaman
sen yine bu kadar güzel olacaksın
yine bu kadar zalim bu kadar taş yürekli
yine çevrende hayranların dolaşacak
sekiz on el birden uzanacak
sigaranı yakmak için.
geçtiğin sokaklarda
saatlerce kalacak parfümünün kokusu.
yine seni her göreni kendine râm edeceksin.
izin yıllar yılı silinmeyecek düşüncelerden
yine âşıklarına uykuyu haram edeceksin.
öldüğüm zaman
aslında kurtulmuş olacaksın benden.
inan hafifleyeceksin...
belki ara sıra hatırlasan da
- benim ne suçum var
- bu kadar sevmeyeydi diyeceksin.
bense herşeye rağmen diyorum ki
öldüğüm zaman
bana senden uzaklarda
basit, gösterişsiz bir mezar kazsınlar.
ne arayanım olsun ne sevenim
insanlardan bir tek dileğim var benim...