nevrotik sayıklamalar

goruyorum ki yavaş yavaş tukenmekte aramizda olan her ne varsa. ya da biz tuketmekteyiz. sorun her neyse iste... bildigim ve ögrendigim en onemli sey, ugruna kaleler yikip saltanatlar devirdigimizi zannettigimiz o sey, her neyse iste, adı muhim degil, aslinda hic olmamis aramizda. garip ama yaralamiyor artik beni. benim tanidigim sen degilsin sanki karsimdaki, yok hayir, olamazsin zaten. onu bana birak ne olur. birak kalsin bende. ben buyuttum onu icimde, o benim hakkim. sen bu karsimdaki seni al git en iyisi. evet, en iyisi bu sanirim. ’kal ne olur. en azindan biraz daha’ demeyi cok isterdim. ama olmuyor iste. zaten sen bizi bir yerlere birakali cok oldu. cok oldu da, ben, ah bu salak ben iste, kiyamadim, konduramadim bir turlu sana. ben de biraktim artik zaten, meraklanma. yani ben de bizi herhangi bir yere bıraktım diyorum. evet evet, bu kez boyle bitmeli zaten. gitmelerin de asaleti olmali. sessizce bitmeli bu kez. madem bitiyor artık, madem gidiyorsun, son bir defa daha tutmaliyim ellerini. sicakliğini omur boyu hatirlayabilmek icin. sonra gidebilirsin. evet gidebilirsin. artik korkmuyorum gitmenden. hazirim buna. ama bir dakika, giden sen degil ben olmaliyim. evet, sen kal. ben gidiyorum. yanima benim olan seni de aliyorum. kalani baskalarina birakiyorum. her neyse iste... bana musade artik. boyle uzun olmamaliydi bu veda aslinda. ama oldu iste, unut gitsin sen bunu. zaten unutmak en iyi yaptıgın seydir senin. bu kez ben de umursamiyorum seni. gidiyorum. yine de mutlu oldugunu gormek istiyorum, gozum arkada kalmasin. her neyse iste.... hoscakal...