nevrotik sayıklamalar

sabahlarıma yalnız uyanmanın bahanelerini sıralamayı bıraktım.
demledim kendimi, kahvaltıya hazırım..

içimdeki kadını öldürdüm. bastım boğazına!
dün gece, önceki gece, ondan önceki gece yaptığım gibi.
ayinler düzenledim..

şu çocuklar bir sussa, her şey daha net olacak!
sesler arasında aldım egomu karşıma;
"bak" dedim “olmuyor böyle, çek git benden!”
gitmedi..

inat ettim çıkmadım dışarı ben de..
hava nasıl? bahar değdi mi yine çocukluğun avucuna?
kim kimi aldatıyormuş ki sokaklarda?
şehrin sevilen kaldırımları hangi hayalleri yakıyormuş?
"alkol ikindisi" diye bir şiiri vardı üstadın,
okuyan olmuş mu onu şu sıralar?
maskelerini mor çantalarında taşıyan kızlar gördüm ben
ve aslında “aşk”a aç erkek çocukları..
dokunuşlar, alınan şarabın aşkında yüzmekte...
kızlar yalan söylemiş anneye.


ben yattım ay’a baktım,
yıldızlara baktım.
sonra çocukla karşılaştım,öptüm, döndüm evime.
dün dışarı çıktım ya işte,
izledim onları..
artık çıkmam.
artık vermem ellerimi kimsenin avucuna parçalasın diye.

içimden cenaze kalkıyor..ses etmeyin!