su an itibariyle tekrar düşündüğüm kavram,mutluluğun nedenini bazı düşünürler cahilliğe indirgemediler mi?bilgi acımıdır gercekten? sunu demişti nietzsche’’bir asker öldüğünde ondan cok onu izleyenler acı ceker’’ acının ta kendisi bilme,görmedir o halde...montaigne de bir filozofun insanlar arasına girdikce agladıgından bahsediyordu bir denemesinde,erasmusta aynı nedeni savunur hatta tanrının dahi biligiyi lanetlediğini savlar,ozaman mutluluğa derin bir uyku ya da körlük diyebilirmiyiz?
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?