munacat

makbule leman’ın bir $iiridir..

ey lûtfi azîm zülcelâlim
malûm sana şu gâmlı hâlim
mihnetle ne rütbe bîmecalim
takririne yoktur ihtimalim
malûm sana şu gâmlı hâlim

mekşuf sana bütün melâlim
ey kâşifi cümlei hafaya
darusi bulunmuyor da asla
etmekde maraz, vücudüm ifna
bir sende ümidi şevki balim

pek müdhiş olur derim zevalim
etmese zevale derdü illet
fikrimce iki garibi elbet
berbad kılar bu hicrü firkat
bir sahibi mâderü iyalim

ey haliki mutlakı avalim
esrarın eder ukuli nâçar
raftarü hiram içinde âsar
bir yekli letâfet eyler izhar
emrinle mevasiminde daim

vaktinde açar bütün çiçekler
ihtar kim eyliyor nihani
gûya ki bahar imiş zamanı
meşşatei nuri hüsnü ani
kim etti baharı ya mübeşşer

baran olarak inen zemine
göklerdeki renk renk sehaib
yerden mi çıkar göke acaib
ya kimdir olan o hake sahib
mensub ilâhî âlemine

tarikiî leyl içinde tâban
bak kevkebü mahi ruhperver
derler şu sebeple lem’a küster
hurşid imiş eden münevver
hurşide kim etti nuri ihsan

sensin veren intizamü darat
inşad buyurdun cihane
ey sahib olan cismü câne
mâruz ise can imtihane
şâyan değil midir mükâfat

etmekde celâletin efendim
emvatı beka içinde ihya
bir şey mi bana cihanda hâşâ
bir taze hayatı sıhhat ita
bir haste zaifi müstemendim