yıllar önce okuduğum montaigne denemeler kitabındaki yalnızlık denemesindeki bir bölümü anımsatmıştır.
" insanın, olanak varsa karısı, çocuğu, parası ve hele
sağlığı olmalı, ama mutluluğunu yalnız bunlara
bağlamamalı. kendimize dükkanın arkasında, yalnız
bizim için bağımsız bir köşe ayırıp orada gerçek
özgürlüğümüzü, kendi sultanlığımızı kurmalıyız.
orada, yabancı hiçbir konuğa yer vermeksizin kendi
kendimizle her gün başbaşa verip dertleşmeliyiz;
karımız, çocuğumuz, servetimiz, adamlarımız
yokmuş gibi konuşup gülmeliyiz. ........"
tamda bu bölümü anımsatmıştır.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?