inanmak istenilmeyen gerçekler

kaçış yok demiyor sağa dönüşteki tabela. sola sapmalar belki de daha da bir bela; ama isteğim yoğun kaçmaya.
inanmak istemediğim gerçekler var zulamda, vuranlarından hem nalına hem de mıhına! ezber bozdurup, günaha sokacak senalıkta.
illa kaçmalı, kaçınılmalı.

ilk yaramı alalı on dört yıl oldu, ön dört yaşımda...
hayat toz pembe değil dediğinde çocukluk aşkım, suratına çarptığım ilk tokattı, hem de bir erkeğe ilk vuruşum... sonrasında nereden bilecektim hayat hep çarpacaktı suratıma?
felsefeyi, bir sineğin kanatlarını kopartmak ve ayak altında ezerken çıkardığı sesten ve bıraktığı histen ibaret sanıp, ondan sonuçlar çıkarmaktı son tahlilde yaşamak usumda.
ne bilirdim daha o yaşlarda, nietzsche ’yi, sartre’yi camus’u, freud’u, woolf’u... gerçi buna inanmakta bir meseleydi o yaşlarda, haklısınız haklılığınızca...

aşk mı dedi biriniz?
evet, bilirim, en çok da bunu beklediniz. gizleri severdiniz, üstelik penah köşelerde bekleyenlerin hikayesinden isterdiniz! pek alâ, bu gerçeğe inanmamı isterdiniz. dahası, buna tapınmamı temenni edersiniz.
çıldırttı kimini, öldürttü beriki aşığını, sevişip teninde yok oldu diğeri, ama inandı çokları bu gerçeğe.
ben mi diye sordunuz?
hahahaha, deliliğim resmetmedi mi size kendisini?
satırlarım sunmadı mı cerbezeli sevgisini?
ama yaşanan her hayal kırıklığı, dökülen evin her bir kenar ya da tavan sıvası-boyası, inanmamaya itti beni.
dostluğa sığındım herkes gibi.
yediğim kazıklar tövbe namına yeminler dizdirdi;
sonunda yalnızlığa da gebe kaldım kabul ettim ama, doğama aykırı olanı beceremedim ben de...

kaçış yok demiyor sağa dönüşteki tabela. sola sapmalar belki de daha da bir bela; ama isteğim yoğun kaçmaya.
inanmak istemediğim gerçekler var zulamda, vuranlarından hem nalına hem de mıhına! ezber bozdurup, günaha sokacak senalıkta.
illa kaçmalı, kaçınılmalı.
peki, neden imtina ile inanmak istenilmeyen gerçeklerden sakınılmalı?
neden onlardan saklanmalı?

...