huznum isyan olur

beni anlamanı istedim sadece
insan bazen hüznü yaşar...
sadece yaşar ama...
anlatamaz....
ya da anlatmaktan korkar....
dokunulmasın ister...
dokundukça acı vereceğini sanır....
belki vermez...
ama bunun riskine girmez insan...
insan bazen susup...başka şeyler konuşup hüznü dağıtmak ister...
lanet hüzün dağılmaz bir türlü...
sanki inadına derinleşir...
yabanıllaşır...
ve hoyrat bir acıya dönüşür...
hüzün kah iyidir....severim...
kah kötüdür...gelmesin isterim...
hüznüm isyan olur...
bağıramam...
bağırsam da sesim çıkmaz ki...
bunu bilirim...
insan bazen karşındakinden kendi çığlığı olmasını ister..
benim çığlığım olur musun..?
bağıramıyorum da...
dağıtabilir misin şu içimdeki hüznü...
içki ya da sigara tutmadan.....
acı şarkılar dinletmeden...
kötü söz söylemeden...
dağıtabilir misin....?
sen ayrıcalıklı birisin benim için...
içime dokunacak kudretin var...
bu kudreti sana kalbim verdi....
ama şimdi içimde bir hüzün var....
meret ne de acıtıyor bilemezsin...
ağlasam......
çıkmaz ki içimden..
küfür etsem...
sövsem....
yumuşak davransam gitmez.....
insan bazen hüznü yaşar....sadece yaşar ama....
anlatamaz....
insan bazen güçsüz hisseder kendini...
deniz kabukları gibi çaresiz...
deniz kabukları ne kadar zavallılardır aslında bilir misin...?
denizin diplerinde tutunacak hiç bir şeyleri yoktur...
kayalar....
batık gemiler yoksa
dipten bir dalga süpürge gibi toplar hepsini canı isterse....
ve fırlatır atar kumsala umursamadan...
bir sabah bakarsın kumsal deniz kabuklarıyla dolu...
bir anlam veremezsin...
bir sürü kabuk dersin...
içinde daha evvelsi gün yaşam olduğu aklına bile gelmez......
denizin insiyatifi var mıdır..?
vardır işte...
dipten bir dalga gelir...
ve koparır onları tüm canlılığından...
sanki içini yemiş ve kabuğunu tükürmüştür deniz...
sanki kendi yarasını soyar gibi....
sanki kozasından ayrılır gibi...
soylu bir şekilde yapar bunu....
deniz kabuklarını kulağına yasladığında şarkı söylerler hiç dinledin
mi....?
hüznün şarkısıdır işte o....
bağırsalar sesleri çıkmaz ki....
fısıltıdır kulağındaki....
ölmüşlerdir ama bir fısıltı kalmıştır dudaklarında....
insan bazen deniz kabukları gibi çaresiz hisseder kendini.....
çaresizliğini yaşar ama....anlatamaz....
sen de başkalarının hayatında bir kabuksundur çoğu zaman...
ve başkalarının da tıpkı deniz gibi insiyatifi vardır...
bir gün kazırlar seni üzerlerinden....kanatırlar...
için boşalır...
bağıramazsın....
sesin çıkmaz çünkü...
ve bir şarkı bestelemeye başlarsın...
fısıltıyla söyleyebileceğin bir şarkı........
birinin yanına sokulduğunda sessiz durman yeterli olur işte o
zaman...
şarkını duyacaklardır mutlaka...
kabuk mu olmalıydım....?
deniz mi...?
bir başka hayatı üzerimden soyup kalbimi kanatmalı mıydım...?
yoksa fısıltıyla hüznün şarkısını mı söylemeliydim...?
insan bazen karşındakinden olmayacak şeyler ister...
sadece ister ama...beklemez....
ağlasam....
gözyaşım olur musun...?
tutup hüznümün elinden....
içimden çıkarır mısın...?
uykuya dalsam...usul usul....
düşüme girer misin...?
beni hiç olmazsa düşümde öper misin...?
oysa sen ayrıcalıklı biri değilsin artık...
insiyatifi sana vermiştim...
işte geri alıyorum....
insan bazen yarım kalan şeylerin tamamlanacağını düşünür....
sadece düşünür ama...hayal etmez....
hayal etmek daha anlamlıdır oysa düşünmekten...
anlamsızlığı yaşarız bir şaka gibi...
insan bazen her şeyin kötü bir şakadan ibaret olduğunu sanır...
şakayı yapan kimdir bilmez....
şaka sen misin...?
sen şaka olamazsın....çünkü kötü değilsin...
sen bir devrim olmalısın...
bir gün apansız dipten bir dalga gibi gelir.....
süpürür götürürsün bütün heyecanlarımı...
bağıramam....
bağırsam sesim çıkmaz....
sussam kimse duymaz....
koşsam...hiç durmadan....
hüznüm peşimi bırakmaz....
kendi yaramı soyar gibi...
kendi kozamı parçalar gibi siler atarım düşlerimi...
insan bazen sessizce besteler kendi şarkısını...
kimselerin duyamayacağı bir fısıltıdır...
ancak kalbimize yaklaştırdığımızda gelir sesi...
hüzün mü olmalıydım...?
isyan mı...?
deniz kabukları her gece kulağıma şarkılarını söyler....
hüznüm isyan olur....