hoşçakal

söylenecek söz olmadığında muhtemeldir gidişlerim.
geriye ne kaldı aslında hiç "biz" olamayan "ben"den?ben..bu isimlendirilmemiş gidişlerini kaybolmuşluk olarak nitelendiren ben..evet tam burda karşında asice dikilen çocukluğum.ve biz..birinci ve ikinci tekil şahıs yerine sadece "ben"den oluşan bir biz..

bir öğle kendimi sokağa atışlarım oldun.bütün nefretimi, gözyaşlarımı, geçmişimi titrek elimde kendi kendine yok olan sigaraya kusuşlarım oldun.

her gözümün önüne dikildiğinde içimde kırılan bir yerler, asla tamiri olmayacak susuşlarım...sen nelere kadirmişsin böyle gözleri derin insan.

iz bırakan sen oldun benim kısa hikayemde kocaman adam.bir tek sözünle yüzümü gülümseten, en unutulmaz anlarım.

gel gör ki ben artık bunca yaşanmışlık arasında kendimi bulamaz oldum.şarkılarında kayboldum saatlerce.ortaköy de ki hayallerimde kaldın sen..bundan ilerisi olamadık..sen ve ben..

seninle birlikte kendimi de dibe batmaya mahkum bırakmaktan korkuyorum.küçük bir çocuğun saf korkuları bunlar.yorgun hayatından elini ayağını usulca çekişi..

kandırmak kendimi çok kolayken ben zor olanı seçiyorum ve gerçeği kabulleniyorum.söylenen sözlerin samimiyetsizliğinden olsa gerek gidiyorum yalnızlığından.

çok büyüdüm sayende..

hoşçakal..