gece dansları

bir sylvia plath şiiri.

çimene bir gülüş düştü.
doldurulamaz yeri!

ve nasıl yitirecek kendilerini
gece dansları? matematikte mi?

nasıl da saf sıçrayışlar ve sarmallar -
kuşkusuz dolanırlar

bütün dünyayı sonsuzca, büsbütün
yoksun oturmam güzelliklerden,

küçük nefesinin hediyesinden, ıpıslak çimenden,
uykularının kokusundan, zambaklardan, zambaklardan.

tenleri ilgisizdir.
egonun soğuk kıvrımları, güney afrika zambağı,

ve kendini süsleyen kaplan –
benekler, ve sıcak yaprakların bir örtüsü.

kuyrukluyıldızların
geçip gidecekleri öyle bir uzayı vardır ki,

öyle bir soğukluğu, unutkanlıkları.
bundandır el işaretlerinin soyulması kat kat -

sıcak ve insansı, sonra onların pembe ışıkları
kanıyor ve soyuluyor

cennetin siyah hafıza kaybetmeleri arasından.
niçin verilmiş bana

bu lambalar, bu gezegenler?
düşer nimet misali, kar taneleri gibi

altı köşeli, beyaz.
dokunurlar ve erirler.

gözlerime, dudaklarıma, saçlarıma.
hiçbir yere.