eski sevgiliye mektuplar

eski sevgiliye söylenmek istenip, söylenemeyenlerin öylece yazıldığı mektuplardır. adresi bulur ya da bulmaz. öylesine yazılmış mektuplardır. herkesin vardır böyle bir mektubu. ama kimisi bir yere yazar, kimisi hafızasına.. ben bir yerlere yazmayı, belki "o" okur umuduyla tercih edenlerdenim..



döndüm sonunda o şehire.

her sokağını tek tek hatırladığım ama her sokağında seni hatırladığım o şehire.

bu kez sen yoktun yanımda. ki ayrıldık değil mi? ne acı? ayrıldık. düşünsene, aklındaki ben değilim. yanındaki ben değilim. oysa nişanlanıp ayrılmadık mı bu şehirden? tanıştığımız okulun bahçesindeyim. erken çıktığımda senin çıkışını beklediğim bankta.

yine aynı mevsim. kış. yine böyle bir gündü iyi hatırlarım. ben yine aynı bankta bekliyordum. kar yağıyordu. üşüyordum. dersten çıkıp koşarak geldin yanıma. ellerimi aldın ellerinin içine. ki gerek yoktu. gözlerimin içine öyle sevgi dolu bakıyordun ki, soğuk vız gelir. sonra elele tutuşup montun cebine o vaziyette sokmuştuk ellerimizi. biz yürürken ne düşmanca bakışlar çevrilmişti üzerimize ve ne kıskanç bakışlar..

belki de nazar değdi, bilmiyorum.

bu küçük şehirde kaldıramıyordu kimse mutluluğumuzu. yurttan da benim için atılmıştın değil mi? gerçi fena olmamıştı. aynı evi paylaşmıştık bu sayede. o evin kapısında ; "aynı evde kalamazsınız" diyen, ama seninle değil aynı evde kalmak, yanyana olmak için can atanlardan ne sağlam dayak yemiştim öyle. ilk anda canım acısa da, iki gün boyunca yattığım o yatakta tenime dokunuşların, okşayışların, annemin çocukken beni sevme merasimlerinden sonra ömrümde gördüğüm en mükemmel dokunuşlardı.

bir arada olmamızı istemeyen bu şehirden gidip, kimsenin sevgimizi umursamadığı bir şehirde kopmak ! çok düşündürücü.

kar yağıyordu üzerime. ve ben o bankta oturuyordum hala. okulun kapısına bakıp, sevmediğim halde torbanın içinde kalan son içkimi de içmiştim. saat gece yarısını da çoktan geçmişti.