eski kız arkadaşın yanındaki yeni orospu çocuğu

hiç görmesen de, neye benzediğini bile bilmesen de varlığıyla yüzlerce kilometre öteden nefret ettirir kendinden bu orospu çocuğu.
en olmadık anda şimşek gibi çakar beyininizde ihtimaller. dünyaya, kadere, ona, öbürüne, kendine o anda ağza gelen ne varsa, kim varsa dolu dolu sövdürür, lanetler okutur o his.
şempazelere yapılan zeka testlerindeki gibi üçgen boşluğa kare oyuncak sokarcasına salak bir umutla doldurulmaya çalışılır o boşluk. birgün yenisine de onun ismiyle hitap edersiniz, o iş de boka sarar herşey gibi. kendinden soğur insan. köküne kadar onla dolmuş anılarınızı, beyninizi söküp atmak dahası skip atmak istersiniz ama olmaz işte. sktret olm memlekette kız mı yok diyen arkadaşınıza karşı yarı yavşak ciddi bir tavır takınıp "heralde lan.. onun mına koyim sana bişey olmasın" dersiniz ama o canı çıkasıca içses "at yalanını skiyim inananı" der.
evet.. artık yoktur, bir daha da hiç olmayacaktır fakat maddi ölümden daha zor olanı manevi ölümü kabullenmektir.
evet.. bazı yaralar gocundurur, bazı yaralar iz bırakır.. bazı yaraların izi bile acıtır..