erken kalkmak

yıllardır sabahın kör vakti dediğim zaman diliminde yaptığım aktivite.

05.55 saat kurululur, 06.15’de uyanılır, 5 dakika yatakta oturmak suretiyle boş boş bakılır, sonra 10 dakika yeniden kafa yastığa konulur, sonra cin çarpmış gibi apar topar kalkıp koşuşturmaya başlanılır.

yazın bir nebze sinir bozmaz gün aydındır, güneş vardır, sokaklarda o saatlerde insan vardır..
ama kışın ölümdür erken kalmak, hele ki soğuklarda o sıcak yataktan çıkıp, herkes uyurken sessiz sakin evden çıkıp, bildiğin karanlık sokakta yol almaktır, inatla topuk sesini çıkarırsın boş sokakta yankılanır topuk sesi, ben uyandım herkes uyansın banane isyanıdır bu..
kar yağdığı zaman ilk adım senden olur bütün karları bozarak, adım adım iz bırakarak kendince küçük oyunlar oynarsın, sokak ortasında durup dans ettiğim doğrudur. o esnada çocukça keyifler alırsın, kimse görmez çünkü seni, sokak köpekleri bile yoktur o kar soğuğunda ortalarda..
köpek dedim de eskiden baya baya korkardım sokak köpeklerinden. sokaklar onların alıştık birbirimize artık günaydın falan diyorum ’’ naber lan! diğer itler sattı mı bugün’’ diyorum..
bildiğin hayvanlarla konuşa konuşa servise doğru yürüyorum, kalan uykumu serviste alacağım
bunu bilmek bir nebze mutlu ediyor..
erken uyandığın için, erken uyumak zorunda kalıyorsun* tabii benim en erkenim 00.00’dır hafta içi en fazla 6 saat uyursun..
işte bütün bunların acısı haftasonu uykusu olarak öyle güzel çıkar ki istediğin saatte uyursun, istediğin saatte uyanırsın..
aslında düşündüm de güne erken başlamak çok da kötü eğil, ama ucunda mesai saati olunca sevmiyor insan erken uyanmayı. bir de bünye uykuyu, uyumayı seviyorsa haftanın 5 günü ızdırap haline dönüyor erken uyanmak ...