bir nilgün marmara şiiri.
o zaman da aynı karanlık
aynı yarasaydı,
manolya delirmezden önce.
büyükannemizin kocaman bakla bir evi,
uzun pencereleri vardı, sedirinde
ölü doğmuş fareler pembeliği.
okurduk leziz balgamlı gazetelerini
büyükbabamızın,
okşarken ve korkarken erkek anamızdan,
babamız bir gılman, pir şefkat,
acımızın cümbüşünde sarsak bir kukla,
o yokuşta onursuz müezzin kuşları,
sabaha karşılar, akşama karşılar hep,
dizleri topunun diplerimiz olmuştu,
uzun uzadıya bir fener alayı...
karanlık aynı, yarasa ayna,
bu eller bu yüz’den yıkandıktan,
manolya delirdıkten sonra..
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?