26 haziran 2009 michael jackson ın ölümü

çok sever miydim kendisini, yoooo. ha nefret mi ederdim, asla. nötrdüm yani. koskoca bi stardı, çok hayranı vardı. çok işler yapmıştı, çok ünlenmişti, çok popülerdi.

hayret ederdim; herkesin sürekli taklit ettiği, çığır aşmış bi tarzı vardı. şaşırırdım; mis gibi siyahi tenini, yüzünü değiştirip, bir dizi ameliyatla beyaz olmuştu.

değişik bi adamdı. herkes gibi değildi. herkesten çok farklıydı. ve belki çok ilgilenmesem de o yaşardı bi yerlerde, müziklerini dinlemesem de o sevilirdi birilerince.

yani büyük adamdı ama benim tarafımdan maalesef ki bi değer teşkil etmiyordu ve ben maalesef ki kişilerin değerini öldükten sonra anlamanın milyonlarca örneğinden biriydim.

yahu farkındaysak michael jackson öldü yahu. koskoca star öldü. çevremdekiler o da insan, ölebilir diyor. ama o büyük bi yıldızdı. yani olur ya sanki o hiç ölemezmiş gibi gelir ya bazıları. ondan şaşıyorum bu kadar belki. ya da daha gençti ve ben ölmek için yaşlanıp, hastalanmanın gerekli olduğunu düşünüyordum.

aslında değerini bilmeniz gereken insanlar vardır ya hani bi türlü vakit bulup sallayamazsınız. bi şekilde bi ara bakarım dersiniz. o sanki hep orada bekliyormuş zannedip. işte o yanılgıya bir kez daha düştüm. onu hayatta doyasıya dinleme şansını elde edemedim.

artık michael jackson yok. ha peki napıcam şimdi, artık tüm şarkılarını dinliycem, onunla ilgili şeyleri araştrıcam, büyük adamdı diyip durucam.

ve belki de bu adamla ilgili de en büyük mutluluğum şu olucak; yarın öbür gün, çocuklarım, torunlarım michael jackson adını duyduğunda onlara o adamla aynı dönemde yaşadığımı söyleyebileceğim. bu bile büyük bi fark ve ayrı bi hoşluk.

edit: bana lanet olsun ki vitiligo hastalığı olduğunu bilmiyordum. bu yüzden de 2. paragraftaki cümle de külliyen yalan olmuştur. estetik kısmı kalabilir ancak. yine de bu kara cahilliğim yüzünden özür diliyorum. ve kendime diyorum ki ’hay beyinsiz adam akıllı bilgin olmadan niye bişeyler yazmaya çalışıyorsun aklına s.çayım senin’. oh dedim de rahatladım...