hayata dair iç burkan detaylar

her zaman oldugu gibi sabah kalkilir ve okula gidilir. alisilmistan daha ustun bir neseyle baslanir gune. aradan bir kac saat gecer. insanlarin cogu sana acir gibi bakarlar. bir seylerin yolunda olmadigini bilirsin, hatta ne oldugunu sorarsin ama kimse cevap vermez. bir sure sonra evden cagrildigini duyarsin. hala soylemezler ne oldugunu sana. oturur bir sigara yakarsin, yanindakilere anlatirsin hislerini. kapkaradir icin artik. zorla eve gotururler seni. girmek istemezsin. zorla iterler. daha kapidayken tamamdir dersin. birine bir sey oldu. iceri girdiginde goremedigin aile bireyini bir daha hic goremeyecegini anlarsin. kapida seni gorenler sarilirlar huzunle. herkesi itersin. cekilmelilerdir cunku, bir an once yuzlesmelisindir gercekle. bir cesaret iceri girersin gozlerin kapali. actiginda karsinda sisen gozleriyle anneni gorursun. o an oldugun yerde uzun sure tepkisiz kalirsin. icerideki aglama seslerini, insanlarin telasli sorularini duymazsin. ’baban’ gitmistir artik. kimsenin soylemesine gerek yoktur. yoklugu evin icine sinmistir zaten. orada uzun bir sure kalmandan kaynaklanmis olabilir insanlar seni delirdi zannedip sarsarlar. itersin elinin tersiyle hepsini. bir kosu odana gidersin. babanla cektirdigin fotograflara, sana aldigi hediyelere, yazdigi yazilara sarilirsin. anlamaya calisirsin nasil oldugunu. ama soktan mi yoksa inanamamandan kaynakli mi oldugunu anlamadigin bir tepkisizlik vardir ustunde. ’nasil yani dersin. simdi babam yok mu benim. hani hic birakip gitmeyecekti beni’. sarsilmissindir, oyle bir sarsilma ki bu adini sorsalar bilmezsin bile. ama yine de dusunursun onunla gecen gunleri. daha bu sabah evdeydi dersin. keske bu sabah bir kere daha soyleseydim onu sevdigimi. keske, keske... bir suru keske siralanir, bogazina dugumlenir hepsi. yutkunursun gitsinler diye. imkani yoktur ama. keskeler kalir orada. bir hayat boyu da kalacaktir.
eger duyuyorsa beni bir yerlerden babama bir sitemdir bu.’keske gitmeseydin... ben hayatta en cok seni sevdim...’