laz

belki de ülkemizin en renkli en insancıl azınlığıdır bu insanlar. o kadar sevdirmişlerdir ki kendilerini, bir parçamız olmuşlardır, insanlar ben lazım diyip gurur duymaya özenmişlerdir. o kadar parçamız olmuşlardır ki hikayeleri fıkraları 5 yaşındaki bebeden 80 yaşındaki dedeye herkesin ağzındadır. o kadar parçamız olmuşlardır ki tüm karadeniz laz diye çağırılmaktadır artık. ve bundan kimse gocunmaz, neden gocunsunlar. o kadar parçamız olmuşlardır ki kemençesi şivesi hamsisi kültürümüz olmuştur. kültür alışverişini en sağlıklı şekilde yaşatmışlardır bizlere. o kadar mükemmel insanlardır ki vatanlarına, ekmek yedikleri yere, hayatlarını sürdürdükleri ailelerini barındırdıkları toprağa türkiye’ye karadeniz’e aşıklardır. bayraklarına ay yıldıza aşıklardır. o kadar insancıllardır ki, karadenize yolunuz düşerse size 2 odalı evlerinde 2 odayı da açarlar, yarım tas çorbalarının hepsini verirler, kalacak yeriniz yoksa o gece sizi rahat ettirmezlerse kendileri rahat edemezler. o kadar hayatla barışık egolarından arınmışlardır ki burunlarıyla, sarı çıyanlıklarıyla, şiveleriyle yıllardır dalga geçilir, birtanesi de çıkıp siz bizi karalamak istiyorsunuz dememiştir. yoktur çünkü böyle birşey. çünkü onlarda siz biz yoktur. türk laz, laz türk, hepsi aynı manadadır onlar için. hiç bir anlam ifade etmez harf değişiklikleri. türkiye topraklarında devleti milleti vatanı için çalışmak, rahatça yatıp uyuduğu toprağı için şükretmektir onlar için en önemlisi. gerisi fasa fisadur. mevzubahis yaşadıkları ekmek yedikleri yer ise başka hiçbirşeyle ilgilenmez onlar. ne mutlu türküm diyene yi en iyi anlamış olanlardır belki de onlar.

(bkz: kurt sorunu)