çocukluğumdan kalan iki görüntü var hafızamda. birinde küçücük bir çocuk şehit olan abisinin tabutuna sarılmış, abi bırakma beni diye bağırıyor.o ağladıkça ben de ağlıyorum bende bağırıyorum içimden abisi bırakma onu diye…
diğerinde yolda giderken arabaları durdurulup kocası öldürülen bir kadının ağlayan görüntüsü…ve kadın hıçkırıklar içinde olayı anlatırken annemin gözlerinden boşalan yaşlar...
aradan yıllar geçiyor…sonra oğlunu askere gönderen,bütün korkularını içinde yaşayan, yanında ağlamayalım da üzülmesin diyen bir anne,bir kız kardeşi görüyorum… oğulları sağ salim dönüyor…
çocukluğumdan hatırladığım 2 şey daha vardı benim.2 kişi.tek yumurta ikizleri.büyürken ki görüntüleri var silik silik hafızamda.bayramlarda ananeme geliyorlar el öpmeye.ben de şeker tutuyorum,o kadar şekerler o kadar sevimliler ki…biri şehit oluyor o hain karakol baskınında hangisi bilmiyorum.ikisi de öyle aynısıydı ki birbirinin.öyle masumlardı ki…
ne acıdır ki ağlamak ve isyan etmekten başka bir şey gelmiyor hiçbir zaman elden…tıpkı bugün o 13 çocuk için olduğu gibi.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?