özge dirik

bak baba, saklamadığın psikoloji kitapların, nasıl da besledi deliliğimin gizini. yok ettim $izofrenimin i$aretlerini; te$histen terfi. tırnaklarımı yedikçe güvendim kendime. arkada$larının yanında avcuma gömdüğüm sekiz tırnak ve saklayamayacağımdan dolayı kemirmediğim ama arzuladığım ba$ tırnaklarım, hep büyümesi içindi senin özbenliğinin.

bak baba, okula iki yıl erken ba$latılmış her çocuk, i$sizlikle iki yıl erken tanı$ır. geceyarısı tartı$malarından peydahladığınız ve bordro kuyruklarında bırakıp kaçtığınız o yarım yamalak devrim, bir ba$ka ifadesidir şimdi, alnımdaki dört çeker çizgilerin.

bak baba, bir anne çocuğunu pembe masallarla uyutuyorsa, çocuğunu uyandırırken her baba, acısı baki hikâyeler bulmak zorundadır. senin bahçende istenmeyen ama biten serseri ye$il, kör bir güzelin avcunda kendini çiçek sanır.

bak baba, o huzurhanede zaman denilen illetten saklansan da, bir saat yakalar mutlaka; tik-tak oyar, çalar, yoğurur içini. bana armağan ettiğin tek $ey, kafatasımın içinde intihar adlı obur mü$teriye sunulur, nasıl olsa a$ısı bulunmayan, mertliği bozulmayan beyin timurlarım çoktan fethe çıkmı$lardır