ayrılık

artik en kalabalik yerlerde bile önceden duymadigim bir duygu kapliyordu icimi, kimsesizligim büyüyordu sanki onca kisinin icinde ve gözlerimden akan yaslar kayboluyordu cevremdeki binlerce kahkahanin icinde, göz bebeklerimden kirpiklerime ulasamadan can veriyordu hayallerim.aklim kalbim duygularim reflekslerim hislerim her biri teker teker can veriyordu amaclarina ulasamadan, ilk basta ne oluyor bana diye düsündüm ama unutmustum ayrildigimizi cünkü bir de baktim ki alisiyordum yalnizliga ve bu olanlar ayriligin etkiye tepkileriydi.ayrilik böyle bisey olmali diye düsündüm sustum kactim uyudum tekrar kactim dokunmasinlar bana dokunsalar aglarim.agladim ama gözyaslarimi sakladim onlarida kacirdim anlıyacagin.
(bkz: ben bugün bunu tattım)