neyzen tevfik

edebiyatimizin en buyuk degerlerinden biridir. hiciv ustasidir. karakteri, olaylara bakis acisi mukemmeldir. asabiyetiyle edebiyatimizda cizgisini belli etmistir. paylasilmasi gereken cok guzel anilari vardir ve kitap haline getirilmisti son duydugumda... benim sevdigim anilarindan biri: ney caldigindan dolayi lakabi neyzen’dir. ve tevfik’in her zaman takildigi belli mekanlari vardir. bir gun arkadaslarindan biri ona "hadi neyzen su aletini bir cal da kulaklarimiz cozulsun" der. tevfik buna cok sinirlenir, kufredip cekip gider, kosar kosar ve sonunda kimsenin bulamayacagi bir koseye gizlenir. baslar neyini uflemeye. kizmasinin nedeni ise "ney cal" demeleridir. neyzenlere cal demek ayiptir. ney uflenir ve tevfik de cevresindekilerin kendisine ufle demesini ister. yine bir diger anisiysa tevfik’in surekli takildigi bir kahvede ozel bir kosesi vardir. oraya tevfik’ten baskasi oturtulmaz, oturan olursa tevfik zaten kirar gecer. bir gun bir genc, tevfik’in kosesine oturur. garson gelir, durumu aciklar ve gencin ordan kalkmasini ister. genc inatla kalkmayacagini soyler. gencin elinde bir de neyi vardir. cevresindekilerle kaynasir ve neyini uflemeye baslar, uflemeden once de nefesinin cok iyi olmadigini ama ufleyebilecegini soyler. genc ufler, ufler, ufler ve sarkinin zor bir yerine gelir nefesi yetmez, tam bu sirada arkadan bir ney sesi gelir ve neyzen tevfik buradan sonrasini tamamlar... sanatciya da saygisi vardir neyzenimizin...