anne

makbule leman’ın bir $iiridir..


anne inleyen bir ney, anne hicrandan yumak
gözleri buğulu, nemli ve her zaman zâr zâr...
kaderidir annenin ocaklar gibi yanmak
hep hüzünlü eser onun ikliminde rüzgar.
kuşlar gibi titrer o güneş yüzlü nevhayâl
sîmasında alacakaranlık endişesi...
her mevsim ayrı bir ıstırap, ayrı bir melâl;
dilinde özleyişlerin sihirli bestesi...

sînesi sımsıcak, çehresi de îmâlıdır
semtinde herdem bir büyülü râyiha eser.
duyguyla süzülmüş gözleri hep hummâlıdır
altın şakaklarında sarı güller gibi ter.

rahmet-zahmet iç içe.. bilmez geçen zamânı
ne yazları, ne kışları, ne renkli bahârı
ne gurûbu ne de şafağın söktüğü ânı
her zaman duman dumandır o nazlı efkârı...

bir kuluçka gibi sancılı gecelerinde
hep şefkatle çarpan kanat sesleri duyulur...
amansız hislerin öldüren pençelerinde
yüreği bir matkap salınmış gibi oyulur.

elemi çok olsa da şekvâsı işitilmez
bir eyyûb sabrıyla göğüsler hiç-olmazları...
onda ızdırap bitmez, acılar dinmek bilmez
sönmeyen bir azimle aşar aşılmazları.

kanmaz asla sevmeye; o, sevgiye susuzdur
şâire "su" dedirten hisle "evlât" der inler.
herkes derin uykularda iken o uykusuzdur
el açar yaratan’a balalarını diler...

yürüdüğü yol, onun hislerinin yoludur
durmaz, bir süvâri gibi yürür dolu dizgin..
o, yeryüzünde en ululardan uludur
sînesi meleklerin sînesi kadar engin..

zambaklar gibi sihirli çehrende
varlığımı kucaklayan bir ışık;
duydum o duyulmazları sînende
sen bir rüyâsın benim için artık...

nûru öteden pırıl pırıl sîman
ukbâ derinlikleriyle büyülü...
tülleniyor hülyâlarımda her an,
ölümsüz rûhunun bembeyaz tülü...

bir yâd-ı cemîlsin, kabrin sîneler
hazan yaşamıştın; ölüm bahârın..
duâyla gerilmiş bütün gönüller
berzah yamaçlarında bestekârın