yanlış yaşamak

yanilmis bir kapiyim simsiyah
kendi ustume kapaniyorum
seni paris’te kaybettim
yanlis bir yerde ariyorum
bozdugum her saat
icimi busbutun daraltiyor
hicbir mutlulugum kalmadi
ne biraktiysan harcadim
inge bruckhart
resimlerine bakamiyorum

yanlis bir bulut cogaliyor
aksamlari yanilmis iclerime
agzimda bozuk bir pil tadi
o korku degil artik bu yasadigim
telefon zillerine dolasarak
bak ne ben leipzig’deyim
ne de sen istanbul’da
ne depart kahvesinde cay iciyoruz
ne tiryaki kopekte sarap
seni gormeden olecegim
bir daha gormeden
inge bruckhart
zaten kac yildir yasamiyorum

hep yanildik mi kimbilir
inanmak gelmiyor icimden
o yanlis tren bindigimiz midir
azala azala unutuldugumuz mu
hani leipzig garinda biten
yine yanlis mi yasiyoruz
karanligimizi avuclarimiza oksurerek
sen bir kadin issizligina kosulmus
yaridan fazla mavi gozler
eylulden eylule gulumseyen
ben gorunmez raylara dugumlu
garlarda yankilanan bir erkek
degerinden eksigine bozulmus

oluversek mi ne
en buyuk yanlisligi benimseyerek
gizli bir nem sinmemis mi ellerine
ya saclarin fena halde sonbahar
yanlislar prensesi
inge bruckhart
yine marne uzerine kar yagiyor
geceleyin bembeyaz ihlamur agaclari
yanildikca luzumsuzlugunu anlayip
insan yasadigindan utaniyor
uykularimizda yalnizlik korkulari
disimiz en kustah yanlislar
icimiz en baska turlu ayip

(bkz: attila ilhan)