ben şöyle düşünüyorum ki; hayatının belirli dönemlerinde sahip olamadıklarına insan birden sahip olunca, onu herkese duyurarak tüketmek istiyor. sanki sahip olamadığı yılların acısını, "artık sahibim" diye bağırarak çıkartıyor. ve sahip olamayanlara tepeden bakıyor çünkü onlarda kendiyle yüzleşiyor.
her zaman sahip olan kişi ise böyle bir şeye gerek duymuyor. çünkü yokluğu bilmiyor ve varlıkta övünülecek bir şey görmüyor. yokluğu gördüğün de ise yerinmiyor. çünkü varlığın anlamsızlığını da biliyor.
maddi manevi o kadar çok sonradan görme insan gördüm ki...
ama hala kişiliğini koruyabilen güzel insanlarda gördüm. (sadece bir tane)
insanın her durum için bir kişiliği olması gerektiğini düşünüyorum. her duruma bu kişilikle yaklaşması gerekli diye düşünüyorum. ve sonradan görmenin çok tehlikeli olduğunu düşünüyorum. kalite tesadüf değildir çünkü.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?