üniversiteye enstrümanla girme yasağı

-şşştt evlat, o zımbırtıyla giremezsin!
-niye dayı?
-birinin gözüne falan sokarsın o aletin sopasını.
-dayı, bu sopa değil arşe, yani yay. alet değil, keman.
-onu bunu bilmem, belki birinin kafayı filan bile kırarsın.
-nasıl yani? bu nazik, hassas, gül yaprağı gibi narin bir parça.
-hıı hıı, o gül yaprağının altunda bi de dikeni var. onu filan batırırsın. biz bilmiyoz sankim.
-dayı, bunu tellere dokundurup o tatlı sesleri çakarıyoruz.
-he he, biz de inanduk. gelecen milletin bi kulağından sokup öbür kulağından çıkaracan. haydi ordan züppe, biz bilmiyoz sanki sizi.
-dayı, nasıl olacak o iş? bu yay nasıl sokuluyor kulağı?
-hadi oradan münasebetsiz! cambaz mıyım ben? sen daha iyi bilirsin?
-dayı, sen ortaya attın bunu? bak sana "yine bir gülnihal aldı şu gönlümü" deyip bir parça çalayım.
-bir de hırsızlık yapacan ha?
-ne hırsızlığı?
-dedin ya?
-ne dedim?
-parça çalacam dedin ya, hem de gülnihal denen o yellozla.
-dayı, sen içtin mi?
-vazife başında çay bilem içmem.
-o zaman birisi sana su diye başka şeyler içirmiş.
-vazife başındaki görevliye hakaret möhüm bir suçtur.
-iyi de benim vazifem de öğrencilik. hem de konservatuvar öğrencisiyim, ayrıca bu kemanla çalacağım ödevlerim var.
-onu bunu bilmem, hocan düşünüp kemanı kendi getirsin.
-dayı senin çocukların okula gittiğinde kalemini silgisini çantasını hocası mı getiryor?
-yok, benim oğlan öyle şey yapmaz. eşşek herif işi bu. taşıcak tabi.
-benim de işim bu dayı.
-hocanı bul, o çözsün.
-dayı vereyim bu yayı.
-olmaz, belki o zımbırtıyla birinin kafaya vurursun.
-zımbırtı deme ona, benim hayatım o.
-tahta kafa olmuşsun, hadi ordan.
-dayı, hakaret ediyorsun, seni şikayet edeceğim. bak şu iki arkadaşım da şahit.
-kime gidersen git, işimi yaparım vazifeme bakarım.
-yürüyün arkadaşlar, böyle adamlarla uğraşacağımıza sahilde üç beş güzel parça çalıp kendimize geliriz.
-hı hı, ya işte dedim ya. buraya girip hırsızlık yapamadın, sahildeki dükkanlara dalacan ha!
-dayı, sen bir ıq testi yaptır. yazık senin çocuğa.