kocaeli çocuk rehabilitasyon merkezinde ki olaylar

buranın çivisinin çıktığının bir kanıtı daha.
insanlar birbirine o kadar güvenmiyor ki rehabilitasyon kurumu gibi insanı topluma kazandırma amacıyla açılan bir kurumda çocuk tacizi olabilir diye peşine düşüyor.
insanlar artık polise o kadar güvenmiyor ki polis çağırdıktan sonra geçiştirileceğini bildiğinden gidip kendi de şikayette bulunuyor.
insanlar artık hukuka o kadar güvenmiyor ki kamu davası olabilecek bir olay için bile ya kamuya düşmezse ya boşerilirse diye takipte kalmak istiyor.

bu sene bu olayların bu kadar patlamasının sebebi insanların gözünün biraz açılması bana kalırsa. daha önce ya çığlık duyunca bakmıyordu, ya polis çağırınca yapar onlar işini diyordu ya da şikayetten sonra hukuka güveniyordu. güvenilmeyeceğini anladı. olan bu.

yoksa bu olaylar hep vardı. öğrencisini taciz eden öğretmene bakıyorsun en eskisi 20 senelik 3 dosyası var bu suctan. ama çalışıyor. kuran kursundaki hocaya bakıyorsun kursa gelen erkek çocukları senelerdir taciz etmiş. ama çalışıyor. adam ev açmış ulan başka ile atanınca. karısı terk etmiş bu dönmüş ordaki öğrencilerin peşinde. ama çalışıyor. kendi kızına kardeşine taciz edenler senelerdir yapıyor. bir köyde bir kız senelerce bütün köyün tacizine uğruyor abisi dahil. kimse duymadı mı? hadi duymadık. ensar vakfını duymayan kaldı mı? onda bile gevşek gevşek hareketler. insanı cinnete sürüklüyor bunları düşünmek.

velhasılı kelam bu olaylar hep vardı. sadece içinde azcık vicdan olanlar insanın da polisin de hukukun da çivisinin çıktığını yeni fark edebildi. kurtarabildiğini kurtarmanın peşine düşmeye başladı.

bundan sonra bu haberleri ve kayıtsız kalan yetkilileri bol bol görücez. ve bi de ekleyeyim:

ülkemden hiç bu kadar utanmamıştım.