dondurma

özünde keçi sütü ve salepin olduğu dünya tatlısı yiyecek. ama benim için dondurma olayı maraş dondurması ve diğerleri olarak ikiye ayrılır.

kaç yaşındaydım hiç hatırlamıyorum. aklımda en çok kalan bizim eve dondurma alınacaksa bu hep maraş dondurması olurdu. çarşıya çıktığımız zamanlarda algida max alırlardı bana, yolda yemem için (burada yaşımın çok küçük olduğuna dair bi vurgu var).

herkes gibi televizyonun başından ayrılmadığım yaz tatillerinde bol miktarda reklam izler ve otomatik portakala bağlardım beynimi. reklamlarda çıkan abla (yazar gerçekten küçük yaşta) magnum dondurmayı ısırıyor ve çıkan sesle adeta bizleri büyülüyordu. o dönemde babamdan kaç kez magnum istesem de gene gidip maraş dondurması alıyordu. maraşlılık ruhuna işlemiş olan ailem başka dondurma yemem diye maraş dondurması faşizmi estiriyordu evde.

her sabah ekmek almaya giden evin küçüğü (yazar evin zaten tek çocuğu, yoksa küçük olduğuna vurgu yok. ama küçük) olarak ekmek paralarından artanları biriktiriyordum. bende o abla gibi seksi bir şekilde magnumu ısırabilecektim (seksi kelimesi beni o zamanlar utandırıyordu çünkü k).

bir iki gün sonra bakkala gidip magnumu aldım. hevesle açtım paketini. magnumu ağzıma götürürken geçen sürede mahalleli bir gençte bisikletin bedalına aynı zamana denk gelsin diye özellikle yeterli miktarda kuvvet uyguluyordu. çocuk bana çarptı ve magnum elimden düşerken bisikletin çamurluk ve arka tekerleğinin arasına düştü. bisikletli çocuk giderken arkasından tekerleğe yapışık biçimde dönen magnumu izledim.

bu olayı neden hala unutmam bilemem. o dönemde dondurma yemeyen bi çocuk değildim, magnum gözümde büyütülecek ulaşılması zor bişi değildi. almaya karar verdikten sonra hemen elde ettiğim bir şeydi.

artık bu olay beni ne kadar derinden sarstıysa liseye kadar hiç magnum yemedim. külah külah maraş dondurması yedim, cornetto yedim ama magnum