ay hikayelerim bitmiyor ki, bir tane daha geldi aklıma.
bu kez ilkokul birinci sınıftayım. sabah okula gidiyorum. bizim ev okulun olduğu yol üzerinde, evden okula bir yokus var.
yuruyorken "pıt" diye bir ses geliyor kulağıma. kulagımda sallanan altın yonca küpemin teki düşmüş olmalı diyorum, kulagıma gidiyor elim, yokluyorum, yok yerinde.
aramak yerine kostur kostur eve gidiyorum. "anneeeee, babaaaaa kupem dustu galiba" diye haykırarak topluyorum onları yanıma. beraberce gidiyoruz aramaya. tam da "pıt" sesini duydugum yerde buluyoruz küpemi. kendim de bulabilirdim kafamı yere eğip baksam ama aile denen o bütünlüğe tüm varlığını emanet ettiğin yaşlardasın..
evet özledim çocukluğumu, salaklıklarımı..ailemi ve birilerine sırtını dayamanın rahatlığını.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?