din

kitlelerin afyonudur. neden böyledir? dört büyük dinin çıkış ve kabul ediliş noktalarına bir bakalım:
kronolojik sıra ile...

musevilik:
mısır’ın ortasında baskı altında kalmış bir toplumun kaçışı için yaratılmış bir dindir. musa çevresine toplamıştır israiloğullarını, firavuna karışı gelip kaçmaktır niyeti ’vaad edilmiş topraklara’. kaçarken elbet bir şekilde kendinden büyük bir güce sığınma gereksinimi duymuşlardır. al sana musevilik.

hristiyanlık:
çıktıktan yaklaşık 300 sene sonra kabul edilmiş bir din olmasının nedeni nedir acep? sakın, roma’daki kölelerin ayaklanmaları ve bundan korkan imparatorun bu dini onlara bir teselli olarak göstermesi olmasın? hani, siz bu hayatta eziliyorsunuz ama sabredin, bekleyin, güzel günler sizi bekliyor diye? aman canım olur mu öyle şey?
ayrıca orta çağ avrupasında kilisenin yükselen bir değer olması da o zamanki üretim politikaları ve derebeyliklerle kesinlikle bir ilgisi yoktur, kıçınızdan sebepler uydurmayın.

müslümanlık:
arapların aradığı çıkış noktası müslümanlıktır. muhammed’in etrafına toplanan müminler önce medine’yi sonra mekke’yi almış, sonra da kuzeye ve batıya yönelmişlerdir. bir çeşit başlatıcı etken, katalizördür müslümanlık arapların yayılmaları için.

ve sen olarak ilahi bir din olmayan hinduizm:
şüphesiz kast sistemiyle dinler arasında en büyük afyondur. yok neymiş, benden üst kastlar varmış ama ben bu kastlara karşı gelmeyeymişim, karşı gelirsem bir dahaki hayatımda daha alt kastlardan ya da hatta bir hayvan olarak doğabilirmişim. sabredecekmişim, bekleyecekmişim, güzel günler görecekmişiz, güneşli günler.

inanan inanır, inanmayan inanmaz. zaten evren ’dinlerin’ de söylediği gibi düalite üzerine kurulmuştur. inanan kardeşlerimize sabır ve cennetler, inanmayanlara da inanlara karşı saygı temenni etmekteyiz. tekrar gözden geçirelim:
(bkz: kafirun suresi)