çekmece

sunay akin’in beni benden alan siiri.

buyuklerle ben yapamiyorum
cocuklar da almiyor beni oyunlarina
devlet dairesinde
yangindan kurtarilmayacak
sikismis bir cekmece gibiyim
acilamiyorum sana
kardesiyle sokaklarda hep
bir ornek giydirilen sen
nasil sevmezsin esitligi
yururken dusen coraplarini
ayni hizaya getirmek icin
annen degil miydi onunde diz coken
opusme sahnesinin tam ortasinda
iceri girdigin yazlik sinemanin
yer gostericisiyim
yuruyorsun fenerimin isiginda
yer:kiz kulesi
ve sonu ayrilikla bitecek
huzunlu bir ask filmini oynuyor
beyaz duvarinda
bir kez olsun cikmazken agzindan
seni sevdigimi
her gun soylememi yadirgama
bil ki bu sehirde
iskelenin verilmesini
beklemeden atlarim vapurlara
son karesi gibi red kit’in
batan gunese dogru
surerken atimi
gitme kal demeni bekliyorum
ama yalnizca
ruzgar cekistiriyor atkimi