bingöl çobanları

kemalettin kamu’ya ait, anlayabildiğim ve ezberleyebildiğim tek şiirdir. en sevdiğim de şiirdir. kimse anlamıyor tabi, bir keresinde, şiir sever misin diyen bir adam vardı, evet demiştim, ezberinde hiç bir şiir var mı demişti ve ben en romantik anlarda bu şiiri okumuştum ve dalga geçiyorum sanmıştı. oysa dalga geçmiyordum ciddiydim. çok hissli bir şiir olduğu konusunda da, hala ciddiyim.

daha deniz görmemiş bir çoban çocuğuyum,
bu dağların eskiden aşinasıdır soyum.
bekçileri gibiyiz, ebenced buraların,
bu tenha derelerin, bu vahşi kayaların
görmediği gün yoktur sürü peşinde bizi,
her gün aynı pınardan, doldurup testimizi
kırlara açılırız çıngıraklarımızla.
okuma yok, yazma yok, bilmeyiz eski, yeni,
kuzular bize söyler yılların geçtiğini,
arzu, başlarımızdan yıldızlar gibi yüksek;
önümüzde bir sürü, yanımızda bir köpek
dolaştırıp dururuz aynı daüssılayı,
her adım uyandırır acı bir hatırayı.
anam bir yaz gecesi doğurmuş beni burda,
bu çamlıkta söylemiş son sözlerini babam,
şu karşıki bayırda verdim kuzuyu kurda,
"suna"mın başka köye gelin gittiği akşam,
gün biter, sürü yatar ve sararan bir ayla,
çoban hicranlarını basar bağrına yayla,
- kuru bir yaprak gibi kalbini eline al
diye hıçkırır kaval:
bir çoban parçasısın olmasan bile koyun,
daima eğeceksin başkalarına boyun;
hülyana karışmasın ne şehir, ne de çarşı,
yamaçlarda her akşam batan güneşe karşı,
uçan kuşları düşün, geçen kervanları an,
mademki kara bahtın adını koydu çoban!
nasıl yaşadığından, ne içip yediğinden,
çıngırak seslerinin dağlara dediğinden
anlattı, uzun uzun.
şehrin uğultusundan usanmış ruhumuzun
nadir duyabildiği taze bir heyecanla,
karıştım o gün bugün bu zavallı çobanla
bingöl yaylalarının mavi dumanlarına,
gönlümü yayla yaptım bingöl çobanlarına