bilgiçlerin şiirleri

mum alevinde yazan bilgicin öyküsü

bir mum yanıyordu bir evin bir odasında
o evde bir de kedi vardı.
geceler indiğinde kendi havasında
mum yanar, bilgiç de yazardı.

mumun yandığı gecelerden birinde
kedi oyunlarına daldı.
bilgiç entrylerine..
oyun arayan gözlerinde
mumun alevi yandı,
baktı,
mumun titrek alevinde
ve sözlüğün güzelliğinde
oyuna çağıran bir hava vardı.

oyunlarını büyüten kedi büyüdü
kendi türünde çocukcasına,
entrylerini giren bilgiç süzüldü
döndü dolaştı, yavaş yavaş yürüdü
geldi mumun yanına, oyuncakcasına.
bilgisayarı kapatsa mum yamacaktı,
mumu kapatsa bilgisayar ağlayacaktı
bir baktı, bir daha, bir daha baktı
mumun alevinin dalgalanmasına
uzandı bir el attı.
ateşle oynamadan ateşin yaktığını anlamayacaktı.

ilk kez yaşadığı aşkın bu denli yakmasına
inanmayacaktı.

kedi, oyunlarında büyüyordu,
bilgiç üşüyordu bilgiç çıplak başlıklarında.
zaman ikili yürüyordu
aralarında.
bir ayrışım görünüyordu
birinin yanmalarında
öbürünün donmalarında.

kedi oyunlarında büyüyordu,
yitirerek gitgide oyunlarını.
bilgiç öğreniyordu yazmalarında
yitirerek gitgide akıllarını.

oynarken büyüyen kedi yanacak,
yazarken öğrenen bilgiç kalacaktı.
maşuk yaka-yaka aydınlatacak,
aşık yana yana anlayacaktı.


bir mum yanmasından
ve yapılamayan bir sözlük zirvesinden
kaldı sonunda
bir gecenin tam ortasında
bir evin bir odasında
göz-göze susan
bir kedi ve bir bilgiç.


mum yandı bitti,
kedi büyüdü gitti.
bilgiç yazdı bitti kül oldu
oyunlar karıştı gecelerde
suskun uykusuzluklara.
sadece hoparlörden duyulan beli belirsiz bir türküydü belki:
kirpiklerin ok ok olmuş..

o bilgiç ve kediden, sonunda

birinin anılarında kedi,
birinin dalmalarında mum
kaldı gitti.

nerede bir mum yansa şimdi,
nerede oynasa bir kedi,
nerede bir bilgiç okusa bu entryyi
birbirine yansıyor, karışıyor gölgeleri..
bugün dün gibi oluyor,
dün bugün gibi.
mum ellerimi tırmalıyor,
belleğimi yakıyor kedinin elleri.

geride kalan tek şey ise
bilgiçlerin muhteşem klavyeleri.