kayıp yıllar

ahmet arif bir şiirde söyle der;uğruna ölümlere gidip geldiğim zulamdaki mahsun resim...derinden etkiler beni hep bu mısra okuduğumda veya duyduğumda.ne yazık ki bazılarımızın böyle bir gayesi yok.bırakın bir düşünce temsilcesinin hayatı artık aşık olunan kişilerin kim olduğu bilinmiyor.eskilerde yaşanmış o derin ve ızdıraplı aşk hikayelerini duymak bile güçleşti.
dağı,toğrağı,tüm canlıları ezip geçen zamanı durdurmak zor;ama gölgeler her daim en kuytularda bile fark ediliyor.karanlık bastığında aydınlanan yerlerde var.elleri küçük ama yürekleri büyük insanlar,kurdukları düşlerle hala yaşama tadını barındırırlar içlerinde ve kimilerine umut verirler.
yıllar,yıllardan sonra ne gelecek.kum tanelerinin sonuncusu da düşer;aşk biter;umut biter;hayaller biter.
karaya vuran gemiler gibiysen aklını karıştıran bıçak gibi sorulardan kurtulamazsın.kayıp yıllar her zaman en acı lanetlerinin harcı olacaktır,ta ki;mahsun resim gülene kadar...

(bkz: kaybolan yıllar)