decameron

ortaçağ italyan yazarlarından boccaccio’nun 1339-1353 yılları arasında yazdığı decameron 100 öyküden oluşan bir külliyat. kurguya göre, yedi kadın ve üç erkek, veba salgınından kaçmak için bir şatoda yerleşirler. zaman geçirmek için her gece her biri bir öykü anlatır. böylece, on gün boyunca birbirlerine 100 öykü anlatmış olurlar. esasen yunanca bir kelime olan decameron da “10 gün” anlamına geliyor.

decameron öyküleri, cinselliği tabu sayan anlayışı şiddetle eleştiren bir içeriğe sahip. tuhaf fanteziler, yasak ilişkiler öykülerin ana teması. insanoğlunun en temel gereksinimini birtakım tabularla boğmanın acı sonuçlarını ortaya seren bir kitap bu. kitaba göre iki acı sonucu var cinselliği tabulaştırmanın : birincisi, ahlaksız davranışları yok etmek yerine çoğaltması. ikincisi ise insanları temel ihtiyaçlarını gidermek için “ikiyüzlü” davranışlarda bulunmaya zorlaması.

decameron salt cinsellik övgüsü yapan bir kitap değil kuşkusuz. bundan başka din adamlarının (katolik papazların) ikiyüzlülüğünü ve kişisel çıkarlarına olan düşkünlüğünü şiddetle eleştiren, böylece hümanizm ve aydınlanma akımına öncülük eden bir başyapıt.

orta çağ ve rönesans arasında köprü oluşturmuş bir eserdir. laikliği savunan ilk eserdir. burjuvaya yönelik yazılmıştır ve amaç evde oturmaktan canları sıkılan kadınları oyalamaktır.kadının toplumda geri planda kalmasını eleştirir. italya’daki veba salgınından kaçan yeni kadın yanına üç tane de erkeği alarak bir şatoya sığınırlar ve kendilerini oyalamak için hikayeler anlatırlar. bu hikaye içinde hikaye anlatma tekniği doğu edebiyatı için sıradansa da batı edebiyatı için ilktir. son hikayesinde bir adam karısına evlatlarının öldüğünü söyler, şatoda hapis eder, kızlarıyla evlendiğini söyler, şiddet gösterir. kadının ömrünün sonuna doğru sadece kadının sabrını denediğini söyler. ayrıca kitaptaki kahramanlardan biri olan fiyenetto gerçekten var olan biridir.