anadölüyüm ben

ahmet arif’in şiirinde bahsedildiği gibi;
anadolu’yum ben,
taniyor musun ?
tanıyorum.yüreğine gam çökmüş,ezilmiş,sıkıştırılmış,ayak bileklerine toprak bulaşmış nice insanları biliyorum.
yıllarca savaş,eziyet,unutulmuşluk,itilmişlik gören,çayını kardan demleyen,fukarılıktan;yamanmış terlikleriyle karış karış toprağı işleyen insanların coğrafyasıdır anadolu!şailerin,edebiyatçıların ve sanatın her dalında emek veren insanların tümcesidir;anadoluyum ben!
lekelenmiş fidelerim siyasiler tarafından.ezilmiş fidanlar rap rap sesleriyle;yakılmış köyleri ocak ocak.reye kurban edilmiş saflıkları,samimiyetleri,güvenleri ama yılmamışlar,vazgeçilmemiş tarifsiz düşlerinden,umulmadık bir direnç gösteren insanların cümlesidir, anadoluyum ben!
karlı dağlar geçit vermez yare gitmeye,hastasını götürmeye.çöker alnın şakına ve çakmak kayalarıyla toprağa.uzun süre kalkmaz,altında bekler küçük küçük yeşerecek tohumların özü.(birer atom gülleleri gibi)patlarda verir beslendiği kar tanelerini güneş doğunca.güzel günler göreceğiz çoçuklar şarkısıyla fidelenir umutlar.ve son ağıtlar yakılır umuda şu dizelerle;
oyle yikma kendini,
oyle mahzun, oyle garip...
nerede olursan ol,
icerde, disarda, derste, sirada,
yuru ustune ustune,
tukur yuzune celladin,
firsatcinin, fesatcinin, hayinin...
dayan kitap ile
dayan is ile.
tirnak ile, dis ile,
umut ile, sevda ile, dus ile
dayan rusva etme beni.

gor, nasil yaratilirim,
namuslu, genc ellerinle.
kizlarim,
ogullarim var gelecekte,
herbiri vazgecilmez cihan parcasi.
kac bin yillik hasretimin koncasi,
gozlerinden,
gozlerinden operim,
bir umudum sende,
anliyor musun ?

yazıdaki şiir ahmet arif’indir.

(bkz: ben anadolu çocuğuyum)