özlemedim seni

ahmet telli’nin bir şiiri:

hiç özlemedim seni
özlemek dostluktandır
dostluğundan öte bulmalıyım seni

sıcaklığını bulmalıyım
dokunuşlarını, kenetlenişi
terimizle sulanmalı yeryüzü
güneş terimizle ışıldamalı sabah olunca

apansız fırtınalar çıkmalı
sarsılmalıyım

özlemek
yanında olmak isteğidir
gülüşünü görmek biraz da
hiç özlemedim seni

saçlarına gül takmam
bir ırmak gibi akıtırım ovaya
soluğunla yanar
dudaklarımın bozkırı

akkor halindeki ufuk
bakır bir tel gibi eriyip gider
kraterler ortasında kalırım

toprak yarılır birden
su kirlenir

ürpertir bu coğrafya
bu serüven
ikimizi bir anda
yaşadığımı duyarım

hiç özlemedim seni
özlemek dostluktandır
dostluğundan öte bulmalıyım seni

(bkz: özledim seni)

(bkz: özdemir asaf)

... hem neden özleyeyim ki? sen değil misin çekip giden? istenmediğim yerde durmam ben de.. o zaman neden mi bıraktığın yerdeyim? bilmem ki. nereye gitsem diye düşündüğümden olsa gerek. yok yok, geri gelirsin diye değil tabii ki. diyorum ya, özlemedim seni. yine de yolun düşerse buralara, yine eskisi gibi gülümsersin bana değil mi?