kendisini unutmus

bir ozdemir asaf siiri.


butun asklarin kitabi elinde
sevilmemis yinlerin balosuna gitti.
oylesine kalabalikti ki,
sevdigini anlamadi.
butun kapilarin anahtari elinde
opulmemis dudaklarin balosuna gitti.
oyle aydinlikti ki,
optugunu anlamadi.
isiklarla ortunmustu ciplaklik,
renklere uzandi susamis,
beyazliklar arasinda kayboldu bakislari.
gozleri yasamiyordu artik.
sekilleri cagirmaya gitti, kandiracak.
elleri araniyor tutamiyordu.
elleri, elleriydi kurtaracak,
artik yasamiyordu.

bir yanda gelen o dinmeyen aydinlik,
aldikca alan.
bir yanda giden bir noktaydi karanlik,
ellerinde baslayan, gozlerinde biten.
bagirdi, kan gibi akti sesi,
asamadi disinin duvarindan.
elinde butun asklarin kitabi,
anlatiyordu aldanan aydinliklarindan.
elinde butun kapilarin anahtari,
ve unutulmus bir duvarda, kendi kapisi...
varamadi.
ora oyle karanlikti ki.

dunya kacti gozume adli siir kitabindan.

kim oldugumu unuttum anlaminda.

(bkz: kim oldugunu unutmak)

(bkz: kim oldugumu unuttum anlaminda ve o kisinin kim oldugunu unutmak anlaminda)