ziya osman saba

30 mart 1910’da istanbul’da dogan cumhuriyet donemi sairlerimizden .

29 ocak 1957’de istanbul’da yaşamını yitirdi. mütareke yıllarında yatılı olarak başladığı galatasaray lisesi’nden 1931 yılında, istanbul üniversitesi hukuk fakültesi’nden 1936 yılında mezun oldu. hukuk fakültesi’nde iken cumhuriyet gazetesi muhasebe servisinde, mezuniyetinden sonra emlak kredi bankası’nda çalıştı. daha sonra milli eğitim basımevi tashih bürosu’nda görev yaptı. kalp hastalığı üzerine evine çekilerek varlık yayınevi’nin yayın işleriyle meşgul oldu. lise öğrenciliği yıllarında şiir yazmaya başladı. ilk şiiri 1927’de servet-i fünun dergisinde yayınlandı. bu dergide tanıştığı arkadaşlarıyla "yedi meşale" topluluğuna katıldı. bir süre milliyet gazetesinin edebiyat sayfasına ve içtihad dergisine yazılar yazdı. varlık, yücel ve ataç dergisinde de yazı ve şiirleri yayınlandı. çoğunu hece ölçüsüyle yazdığı şiirlerinde batı nazım biçimlerini kullandı ama içerikte 19’uncu yüzyıl edebiyatı anlayışına bağlı kaldı. şiirlerinde çocukluk anıları, ev ve aile sevgisi, yoksullara karşı duyarlılık, küçük mutlulukların sevinci, tanrı’ya ve yazgıya boyun eğiş, ölüm ve ötesi gibi konuları işledi. hecenin yanısıra özellikle son dönemlerinde serbest biçimde ve duru bir dille yumuşak, hüzünlü ve açık şiirler yazdı. öykülerinde ise çoğunlukla anılarını anlattı.
eserleri

şiir:
sebil ve güvercinler (1943)
geçen zaman (1947, 1961)
nefes almak (1957, 1962)

hikaye:
mesut insanlar fotoğrafhanesi (1952)
değişen istanbul (1959)

saat, sabahın dördü...
rüzgâr çığlığı, kedi miyavlaması,
yeniden başlayan çocuk ağlaması.
uyanan kim ? kim öksürdü ?

kavuşmak üzereyiz aydınlığa.
ilk kapı açılıp kapanması.
et kamyonu, çöp arabası...
bir gün daha !

kitaplarından birisi olan geçen zaman’ da en beğendiğim şiiridir. orhan veli’ nin yazınları gibi sade...

şiirlerinden biri;

akşam‚ içime düşen korku‚ pişmanlık‚ hile.
varamadığım deniz‚ suyu çekilen ırmak.
içimde birikeni nasıl yıkamak‚ neyle?
bu akşam hangi suyla‚ hangi suyla yıkanmak?
...
yıkanmak‚ temizlemek deri içindekini.
yıkanmak‚ teneşirde ölü gibi yıkanmak.
yıkamak arzuları‚ hırsı‚ şehveti‚ kini‚
yepyeni ve tertemiz bir sabaha uyanmak...

mesut insanlar fotoğrafhanesi öyküsü okunmaya değerdir. daha başka bir şey aramaya gerek yoktur.