ac gözlerini

en sevdigin elbiseni giydim
bu gece kokunu surdum
solgun yuzunu oksadim
sessizce saclarindan optum
yazdigin mektuplari okudum
kana kana su icer gibi
plaklarini caldim ah!
en cok o sarkida ozledim seni.

issizlik kapiyi caldi, acmaya korktum
gece yarisi
sehir uykuya daldi, baktim disariya
katran karasi
ruzgar telasla kokunu getirdi bana
aldim koynuma
buseni hafizamdan koparip
ilistirdim dudaklarima
usudum karanlikta
tenine dokundum hissetsin diye
ac gozlerini

erguvanlarina su verdim
icerken benimle konustular
yastigini oksadim, kokladim
anilar ucustular
solugun saclarimi yaladi sanki yine
bir meltem gibi
teninin kokusu karisti kokuma
yakistilar

boguldum karanlikta
yani basimdasin benden cok
uzaklarda
ellerimi tut dokun bana
ac gozlerini.

attim kendimi caddelere
yesil ceketin sardi beni
yurudum ustune karanligin korkusuz
tuttum ellerini.

(bkz: can dundar)