hayatın anlamını aramak

genelde iki donemde girilen bir fazdir. bunlarin ilki lise caglarinda ortaya cikar. birazcik bireyin aklinin ermeye baslamasi, birazcik bilmedigi seylerin ne kadar fazla oldugunu ogrenmesi, birazcikta havali olma milleti etkileme cabalariyla yola cikilir. genelde dogu felsefesine yada dine yonelinir. bir sure sonra oku oku beyin sulanir, kisi kendini muzige kariya kiza verir omrunu curutmez.
diger turu ise orta yas bunalimi suresince ortaya cikar. kisi yavas yavas oleceginin bilincine varmaya baslar, cocuklari gidicek, isi biticek, omru sona ericek ve unutulucaktir. ozellikle ateistlerde kesin yok olma anlamina geldigi icin panik atakla kendini gosterir. kisi bu sefer klasik bati felsefesine ve kendine yonelir, bu seferki yonelis alt yapimi sebebiyle daha gucludur. kisi kendini kismen ikna edicek cevaplar bulabilir.

(bkz: bulamayınca göt olmak)

bulamamak esastır.

(bkz: kanepenin altına baktın mı lan)

genelde sıcarken aklımıza gelenleri uyguladıgımız icin burnumuz boktan kurtulmuyor. has düsüncenin cıkıs yerindeki dogal ortamı korumakla alakalı olmadıgı kanısındayım ama nitekim genele vurursak ki gelen vuruyo giden vuruyo sıcarken hayatın anlamına varamazsınız.

ya bırak funda arar.

(bkz: rem rem bulamiyem)

...ve bulamadan ölmek...