çabuk sinirlenmek

bazen çok işe yarayan ama bazen hiçbir işe yaramadığı gibi, olacak işi de bozan insan evladı özelliğidir.

misal ben, kuzu gibi adamımdır. oldukça şeker, tatlı, bal, reçel ve aklına gelebilecek her türlü glikozu ihtiva eden maddeler gibiyim. bunun yanı sıra çok da yakışıklı ve aynı zamanda karizmatiğim. ama konumuz bu değil tabi.

ve fakat tüm bu özelliklere sahipken, bonus olarak "çabuk sinirlenmek" gibi extra bir huya sahibim. dururum, olayın gelişimi esnasında susarım, sesim çıkmaz fakat finalde ortalık feci karışır. sonra bir bakmışım ki etrafımda kırılmış kalpler, morarmış gözler, parçalanmış telefon ve benzeri eşyalar !

bok mu var da o derece sinirleniyosun derseniz, şahsen ben de bilmiyorum. bunun en fena tarafı şu ki ; kendimi kaybettiğim andan itibaren, karşımda kimin olduğunun pek bir önemi kalmıyor. müdürümmüş, amirimmiş, öğretmenim ya da en yakın arkadaşımmış farketmiyor. laf ise laf, yumruk ise yumruk..

bu nedir arkadaş ya.

kendimden tiksiniyorum bu sebeple. tiksinmek yetersiz kelime.

öldüresim geliyor kendimi. nasıl bir salağım ben ya. ama oluyor işte tutamıyorum kendimi. coştum mu gidiyorum o gazla. niye gidiyorum ki? derdim ne lan benim? ne sanıyorum lan kendimi?

off.. kendi kendime dalıcam şimdi. o derece.