mızıkaci çocuk

onur akin parcasi .
boynuna o yesil fulari sarma cocuk
gece trenlerine binme kaybolursun
sokaklarda mizika calma cocuk vurulursun

korkusu kalmis icimizde terkedilmis cocuklarin
yitik yuzlu fotgraflar duruyor siah-beyaz
kirik bir vazo masanin ortasinda
yikik dokuk odada
susuz ve ciceksiz

tasini taragini toplayip gidiyor gokyuzu tepemizden
korkusunu birakiyor icimize
karanligini
yalnizlik gibi birsey dusuveriyor yuregimizden
korkusu kaliyor icimizde
susuzlugu
ne vakit kalirsa insan korkusuyla bir basina
ve yalnizligi cig gibi buyuyorsa
sabahlari erken kalkmali daima
tras olmali
sacini sakalini taramali
ve en guzel giysilerle cikmali sokaga
ki gun dogmuyorsa bir daha
ve inancin kefesi bundan yanaysa
ve artik olumse korkunun soguk adi
dusuvermisse yuregimize
yapacak birsey kalmamistir
mutluluk adina

(bkz: sarkici cocuk)