kaldırımlar 1

necip fazil kisakurek’in herkes tarafindan bilinen bir siiridir; siir soyledir:

kaldirimlar i

sokaktayim, kimsesiz bir sokak ortasinda,
yuruyorum, arkama bakmadan yuruyorum.
yolumun karanliga saplanan noktasinda,
sanki beni bekleyen bir hayal goruyorum.

kara gokler kul rengi bulutlarla kapanik.
evlerin bacasini kolluyor yildirimlar.
in-cin uykuda, yalniz iki yoldas uyanik.
biri benim, biri de serseri kaldirimlar.

icimde damla damla bir korku birikiyor,
saniyorum her sokak basini kesmis devler,
ustume camlarini hep simsiyah dikiyor.
gozune mil cekilmis bir ama gibi evler.

kaldirimlar, cilekes yalnizlarin annesi,
kaldirimlar, icimde yasamis bir insandir.
kaldirimlar, duyulur ses kesilince sesi,
kaldirimlar, icimde kivrilan bir lisandir.

bana dusmez can vermek yumusak bir kucakta,
ben bu kaldirimlarin emzirdigi cocugum...
aman sabah olmasin bu karanlik sokakta,
bu karanlik sokakta bitmesin yolculugum.

ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin,
iki yanimdan aksin bir sel gibi fenerler...
tak tak ayaksesimi ac kopekler isitsin.
yolumun zafer taki golgeden tas kemerler.

ne sabahi goreyim, ne sabah goruneyim!
gunduzler size kalsin verin karanliklari.
islak bir yorgan gibi simsiki buruneyim.
ortun ustume ortun, serin karanliklari.

uzaniverse govdem taslara boydan boya,
alsa buz gibi taslar alnimdan bu atesi.
dalip sokaklar kadar esrarli bir uykuya.
olse kaldirimlarin bu kara sevdali esi.

(bkz: necip fazil kisakurek)

lise yillarindan hatrimda kalan, manaca agir guzel bir siir. ozellikle 6. kita beni benden alir.

saairin bir boslukta oldugunu anlatan siirdir.
(bkz: kaldirimlar 2)
(bkz: kaldirimlar 3)