bir daha görmeyecegini bildiğin birini özlemek

biri vardir cok onemli, kim bilebilir herseyden onemli olmadigini... gider bir gun yada kalan olur o. sebebi her ne ise. uzakta kalir, uzaga gider, duble uzaklar. dun yatagini, hayatini, hayallerini, gelecegini, gununu, ozlemlerini paylastigin bugun bir daha goremeyecegini bildigin...ozledigin...

platonik askin bambaska bir boyutudur.

görmek ya da görmemek..
özlemek içten gelen bir duygudur,sınırlandırılmamalı.

birdaha görmeyecek olmanın ve kaybetmenin acısının birleşmesiyle ortaya çıkan özlem.

boğazda düğümlenen hıçkırığın selinde boğmaktır ne kadar anı varsa. her defasında poseidon tarafından kıyına tükürülmüş onca özlemi içine düşen ateşin kıvılcımıyla yakarsın sonra. ama her defasında bir kaknüs maharetiyle, bir anka zarafetiyle yeniden ve yeniden dirilir. göremeyeceğini özlemek, körün ışığa hasretidir o dem, sadece rüyalarda görülen.

(bkz: hiç görmediğin birini özlemek)

bidaha asla eskisi gibi oturup gülmekten yerlere yatamayacağını bilmek çok kötüdür ama umut hep vardır, yıllar sonra bir gün karşılaşıp da gülerek eski günleri anma umudu.

(bkz: ölüm adın kalleş olsun)

insani bir duygudur.

iyiki de hayatıma girmiş diye düşünmek demek bir daha göremeyecegin birini özlemek

(bkz: hiç görmediğin birini özlemek)

mazoşist bir eylemden öte bir şey değildir.

kendine boşuboşuna eziyet etmek demektir am gerçekten sevmişsen o eziyeti yaşamak her nekadar acı versede vazgeçilmezdir.

ya gerçekten göremeyeğin insanlar vardır, yani istesende bulamayacağın şuan derin bir uykuda olan sevdiklerin ya da yaşadığını bildiğin ama göremediğin ve en acısıda yerini yurdunu bildiğin ama bazı sebeplerden dolayı gidip göremediklerindir. kalbinin bir köşesinde özlersin onları ve hiçbir zaman dinmez bu özlem. annenden bir aylık ayrılıp özlemekten çok farklıdır, bu anneni kaybetmektir ve bir daha bulamamaktır. zaten ölümü en acı kılan da bir daha göremeyeceğini bilerek özlemektir.