insanlık ölmüş

bir yılbaşı gecesi, kızılay meydanı’nda herkes eğleniyormuş gibi yapar, havalara zıplayıp sevinç çığlıkları atarken balon satmaya çalışan orta yaşlı bir adamın -sönük balon kimseye eğlenceli gelmediğinden- o soğukta can hıraş balonları şişirmeye çalışması. çığlık çığlığa zıplayan insanlara yorgun gözlerle bakması. cebinden parasını çıkarıp bir göz atıp tekrar cebine koyması. yanına yaklaşan birini görünce gülümsemeye çalışması. adam balonlarıyla ilgilenmeden gidince tekrar acı bir üşüme ifadesi takınması. kimsenin bunun farkında olmaması. adamın haline üzüldüğümüzü belirtince sevgili arkadaşımızın ´çok mu koydu içine´ diye dalga geçmesi. ne yapıyorum ben diye sormayı aklımıza getiren bir detaydı. paylaşayım dedim.

(bkz: insanlık ölmüş başımız sağolsun)