omrumun soğuk kişi

robert burns’un guzel bir siiridir.

ama daha dun mutlu yesillikler icinde,
sevincle karsiliyordu korular gunesi;
yumusak saganaklar altinda,gule cicekler,
iki kat daha kivancli ve neseliydi:
ama kacip gitti sevinclerimiz simdi
kisin soguk ruzgarlariyla birlikte;
gene de o taptaze kiz,mayis,ustunde zengin giysileriyle,
alip geri getirmeyecektir bunlarin hepsini.
ah kirlasan basim,sevecen yumusakliligiyla
yaslilik’in karlarini eritmeye yetmez;
su yasli bedenim,sacsiz ya da ba$siz,
batiyor zaman’in soguk ofkesine.
ah,yaslilik gunleri yorgun,bezgin gunler,
uykusuz geceler geciyor acilarla:
ey genclik gunlerimin altin zamanlari,
neden donup gelmiyorsunuz yeniden bana!

elninoya denk gelen kistir o.
(bkz: dunyanin en yuzeysel adami)