maske tiyatrosu

maskeyle oyunculuğa dayalı tiyatro. maskenin kökeni, katılaşmış ölü insan yüzü olarak ölümün trajikliğinden kaynaklanır; bunun için de maske, öbür dünyaya ilişkin olarak gündelik gerçeğin yerine "ikame gerçeklik"i, çifte gerçekliği; "kılık değiştirme" olarak oyunculuğun temel güdüsünü oluşturur; bu anlamda da tiyatro, maske tiyatrosu olarak başlamıştır, denebilir. maske tiyatrosu’nun ilk önemli uğrağı, antik yunan tiyatrosudur. insan yüzünden büyük olmayan maskelerle oynanan antik tragedyaya 28 değişik maske tipi; komedyada ise 44 ayrı maske tipi vardı. maskeler, uzaktan görülebilirlik ve tip çizme özellikleri yanısıra, oyuncuların çok çabuk rol değiştirmesine, değişik rolleri oynamasına olanak sağlıyordu. maske tiyatrosu’nun ikinci önemli uğrağı commedia dell’arte’dir; burada, tipler, kendilerine özgü maskeleriyle belirlenimliydiler. 20. yüzyılın başlarında tiyatro reformuyla birlikte, üstün kukla anlayışı içinde, maske yeniden önem kazanmıştır. çağdaş tiyatroda brecht, grotowski, strehler gibi yönetmenler ile bread and puppet theatre gibi topluluklar, maske tiyatrosu’nun özgün örneklerini vermişler; theatre du soleil (paris) gibi topluluklar, etnik tiyatro anlayışı içinde, yabancı kültürlerin giysi, dans ve müzik biçimleriyle birlikte maske geleneğini de kendi uygulamalarına almışlardır.