altıncı mektup

umit yasar oguzcan ın mukemmel siirlerinden biridir.yalnız kalısı cok guzel bir dille anlatır.

altıncı mektup:

bugün bir yalnızlığa düştüm yine. başımı ellerimin arasına aldım, sessizce ağlamaya başladım. önümde yarıya gelmiş bir konyak şişesi "beni iç" diye fısıldıyordu, "beni iç". sonra yalvarmaya başladı:"ne olur" dedi "ne olur haydi iç beni".

bir bardak doldurdum, tepeme diktim. şişe rahatladı, sustu. hani ellerimiz birbirine değince nasıl oluyorduk? işte öyle oldum. hani bakışlarımız buluştuğu zaman bir başka türlü atması vardı yüreklerimizin. onu hatırladım.

sonra bir tren hareket etti.sabahtı. karşıkarşıyaydık. konuşuyorduk. ben sevmek diyordum durmadan. gözlerim gözlerine soruyordu:"seviyor musun?" diye. hep evet diyordu gözlerin, ellerin, dudakların hep evet diyordu. oysaki bir çok hayır diyen vardı çevremizde. örneğin bir çocuk:"hayır" diyordu, bir kadın, bir adam ve bir başkası, bir başkası hayır diyordu. hayırlar arasında ezilmeye mahkumdu evetlerimiz.

tren ilerliyordu. gözlerin gözlerime soruyordu ne olacak diye. sigara üstüne gigara yakıyordum kadeh kadeh içki içiyordum, fakat bilmiyordum ben de ne olacağını. bizi sürükleyen bir akıntıydı. durduramazdık onu, hükmedemezdik ona. bir anafora rastlayıp yok oluncaya kadar akıp gidecektik işte. peki anafor nerdeydi?
uzak mıydı?belki çok yakındı kim bilir.biz onu göremeyecektik. o özlerimizi kör ettikten sonra saracaktı bizi buz gibi kolarıyla.

tren ilerliyordu. pencereden deniz förünüyordu. denize akşam güneşi vurmuştu. renk renk kayıklar gördük kıyılarda. denize taş atan çocuklar gördük. uzakta bir balıkçı ağlarını topluyordu.

ve tren ilerliyordu. kadere doğru ilerliyorduk. bir alacakaranlık bastı zamanı. gözlerim gözlerindeydi. ellerini tuttum, titredin. acı aıc bir düdük öttü. bir şeyler koptu içimizden.

sonra tren durdu, indik, yollarımız ayrı ayrıydı.

şimdi o gün verdiğin yalnızlığı yaşıyorum.