izmir enternasyonal fuarı

izmir fuari’nin gercek ismi.

(bkz: enternasyonal sosyalizm)

eğer 20 sini geçmiş ve çocukluğunuzla ilgili güzel hatıralar arasında yer alıyorsa, ’nerde o çocukluğumuzun fuarı’ diyebilmektir fuar.

izmirli bir çocuk için lunaparkta binilecek elma kurdudur fuar.hayvanat bahçesine gidip saatlerce hantal hantal yürüyüp hortum sallamaktan başka bişi yapmayan bahadır ı izlemektir.son model arabaların yanında duran taş gibi hatunlara utana sıkıla bakarak geçmektir yanlarından.dondurma yiyebilmek için dakikalarca sırada beklemektir.bülent ersoy u,burhan çaçan ı göl gazinosunda izlemektir.o aptal kuğuya binebilmek için babaya yalvarmaktır.insanlara çarpmadan rahatça yürüyebilmektir.gördüğünüz her heykelin önünde elinizde pamuk helvayla fotograf çekilmektir...

bugün benim için fuar birkaç saatliğine de olsa çocukluğumu yaşayabilmekti.bahadır yerine heykeline bakabilmekti ancak.çocukluğumla birlikte o da ölmüştü.elma kurduna binmek için çok yaşlı olduğunu farkedip uçan halıya binmekti.saatlerce dolaşıp pamuk helvayla fotograf çekilmekti...
çocuktum,mutluydum kısa bir süreliğine de olsa.

büyüklerimizden dinlediğimiz harika bir masalmış zamanında.tam bir ay boyunca açık kalan, izmir dışındaki akrabaların cümbür cemaat yakınlarına gelip günler boyunca bitip tükenmeyen bir enerjiyle saatler boyu dolaştığı bir fuar.şimdilerde ise 10 gün gibi kısacık bir süre içinde semt pazarını aratmayan bir durumda.bir yanı incik boncuk yeri, bir yanı ise mini etekli hostesleri salyaları akarak izleyen gençlerin(!) önünde sıralandığı otomobil firmaları, ortada ise yiyecek demeye bin şahit isteyen köfteci ve dönerciler.fuarın olmazsa olmazlarından paneller, söyleşiler, imza günleri günümüzde bir elin parmaklarını geçmiyor bile.izmir fuarı yok oluyor.göz göre göre...

artık kekoların cirit attığı, haftasonları güzel havaları değerlendiren ve burayı mesire alanı sanan yurdum insanının mangal yakıp top oynadığı yer.

babamlar 70leri anlatıyo da, zeki müren gelirmiş, cem karaca, barış manço... rüya gibi lan.