samet akdemir’in bir siiri ;
affedilmeyen
bilmeyeceksin
ne dusundugumu
ne hissettigimi
affetmeyecegimi
bilmeyeceksin
dumanlar basimin ustunde halka halka oldugunda
aklima geldigini
her aklima gelisinde
yine bir deprem yeri oldugumu
affedilmeyecegini
bilmeyeceksin
sarardiginda baharlar
basimin sola dustugunu
sol yanima bir yaprak dustugunu
giderken buralardan
duslerimde neler oldugunu
affetmeyecegimi
bilmeyeceksin
en guzel siirlerimi de bilmeyeceksin
bir gun oturup karsima
gozlerimde neler yazdigini
artik okuyamayacaksin
affedilmeyecegini
bilmeyeceksin
seni sevdigimi unutacaksin
sonra da bilmeyeceksin seni sevdigimi
kalkip giderken ardinda neler kaldigini
sormayacaksin
once merak etmeyeceksin
sonra unutacaksin
bilmeyeceksin
kahramanlik ne care
elden gelmez namertlik ki
bu can kac ben tasir
bilmeyecekler
gelmez kalbine uflesem nefesim
uflemeyecegim
bilmeyeceksin
daha nice daglara yetmez ki gucum
yazsam seni yagmura tukenmez ki icim
bir gergef dokur ki yara icimde bicim bicim
bu onulmaz yaralarima bir kavlin kâfidir
soylemeyecek dillerim
bilmeyeceksin
daha da otesi
affedilmeyeceksin...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?